Alfred Schaffer schreef een hele mooie bespreking van Nederland in stukken. Lees het stuk hier in De Groene.
Wat citaten:
‘In Van der Graaffs derde bundel, Nederland in stukken, spelen experimentele tekstvormen opnieuw een cruciale rol. Ging het in de eerste twee bundels om encyclopedische en fabrieksmatige teksten, met reeksen als ‘Lijsten’ en ‘Geklokte gedichten’, in Nederland in stukken treffen we een ‘contract’ aan, een ‘index’ en een ‘Word-document’. Het tekent het onderzoekende karakter van deze poëzie, en de drang om te breken met het voorspelbare.’
‘En zo is Nederland in stukken, evenals Vlucht-autogedichten en Dood werk, op-nieuw te lezen als een poëtica. Existentiële twijfel en onmacht mogen niet omslaan in vrijblijvendheid: ‘Het menselijke gedicht in de bundel moet stoppen.’ Bovendien zijn wij groter dan onze individualiteit, getuige ‘De Nederlandse commune is een veld, een bol van circa 900 km2/ op een diepte van 3000 meter, met een doorsnede van 100 à 300 meter’, een verwijzing naar het Groningse gasveld.’
‘Wat is er niet allemaal mogelijk in de poëzie, als je de gebaande paden durft te verlaten én echt iets te zeggen hebt. Hier is iets groots verricht.’